Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/640

 — A teraz napiszemy drugi do syna, wyrzekła.
 I wziąwszy kartę zapraszającą, zaadresowała:
 „Do margrabiego Henryka de la Tour-Vandieu, adwokata?“
 Ukończywszy tę czynność, zadzwoniła.
 — Przyślij mi Laureata, rzekła do lokaja ukazującego się w progu.
 Za chwilę wszedł Ireneusz.
 — Co pani rozkaże? zapytał.
 — Oto listy zapraszające, które trzeba porozsełać jaknajprędzej, odpowiedziała.
 — Czy mam je przesłać pocztą?
 — Tak, prócz tych, jakie mają gwiazdkę na lewym rogu koperty. To mają być odniesione przez służącego.
 — Dobrze pani.
 — Przygotowania do balu postępują?
 — Może być pani spokojną, wszystko będzie na czas gotowem.
 — Czy pomyślałeś o wynajęciu lokajów?
 — Mam już zamówionych.
 — Ilu?
 — Ośmiu.
 — Są to aby pewni ludzie?
 — Zaręczono mi za ich uczciwość i znajomość służby.
 — Cóżeś przedsięwziął w sprawie tej niespodzianki, jaka ma się odbyć w połowie balu?
 — Aktorzy z Teatru Gymnase odegrają Wodewil we trzy osoby. Zamówiłem Teresę Berthelliera i braci Ljonnetów. Będą śpiewać najzabawniejsze piosenki ze swojego repertuaru. Żywe obrazy są bardzo teraz w modzie. Gdyby pani sobie życzyła, mógłbym się porozumieć z trupą jaka daje przedstawienia w najpierwszych salonach.
 — Daję ci na to zupełne pełnomocnictwo. Czuwaj