Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/643

 Co noc przebrany szedł na ulicę Uniwersytecką, i wsuwał się do otaczającego pawilonu ogrodu, który łączył się podziemnym przejściem z pałacu książąt de la Tour-Vandieu. Tą tajemniczą drogą dostawał się do swego gabinetu dla odczytania listów leżących stosami na biurku.
 Théfer jak wiemy, zdobył najzupełniejsze zaufanie starego księcia, którego stał się wspólnikiem: a działał według własnej woli. Książę Jerzy we wszystkiem zdawał się na niego, polecając mu tylko odszukać ślady Klaudyi Varni i rozciągnąć nadzór nad Bertą Leroyer i Ireneuszem Moulin.
 Inspektor policyi wywiązywał się sumiennie z tego potrójnego zadania, i nie liczył się z pieniędzmi wydawanemi bez żadnych korzyści.
 Było około godziny dziewiątej wieczorem.
 Drobny, a przenikliwie zimny deszcz padał od południa. Théfer przetrzymany dłużej niż zwykle na służbie w prefekturze, otrzymał nakoniec zwolnienie.
 Poszedłszy na ulicę Pot-de-fer. zadzwonił trzykrotnie, co było znakiem umówionym.
 Książę kończący właśnie obiad, poszedł mu otworzyć.
 — Nie spodziewałem się ciebie o tak spóźnionej godzinie, rzekł żywo.
 — Wasza książęca mość niech raczy darować, niemogłem przyjść wcześniej.
 — Masz mi do powiedzenia co nowego?
 — Mam tylko złożyć sprawozdanie z mych działań osobistych i z czynności moich agentów, nic stanowczego nie przynoszę tym razem.
 — Bądź co bądź, rad jestem że cię widzę, bo twoja obecność rozerwie mnie trochę. Siadaj... proszę.
 Agent usiadłszy, wyjął z kieszeni pugilares.
 — Jesteś na tropie Klaudyi Varni? pytał książę.
 — Niestety, nie jeszcze. Możnaby sądzić, że ta kobieta nigdy nie istniała.