Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/644

 — Ha! gdyby nie żyła!... wyszepnął Jerzy z oznaką gorącego pragnienia.
 — Jest to możebne!... odparł Théfer, ale nie można na to rachować. Pisałem znów do Londynu, dodał, po nowe informacje, spodziewam się wkrótce odpowiedzi.
 — To oczekiwanie zabija mnie Théferze!... Ten niepokój zatruwa mi życie! Żyjąc w tem ukryciu, zdaje mi się że jestem w grobie!...
 — Odwagi książę... odwagi! To odosobnienie jest koniecznem dla bezpieczeństwa waszej książęcej mości i z pewnością potrwa już niedługo. Nieprzyjaciele zdemaskują się wreszcie i będziemy mogli ich obezwładnić.
 — Cóżeś się dowiedział o córce skazanego i Ireneuszu Moulin?
 — W pierwszych dniach po wyjściu z więzienia, mechanik odwiedzał codziennie Bertę Leroyer w towarzystwie jakiegoś człowieka bardzo licho ubranego.
 — Dowiedziałeś się kto był ten człowiek?
 — Moi agenci śledzili go, ale nic podejrzanego wykryć nie zdołali, uważam więc za bezpotrzebne zajmowanie się nim nadal, tem więcej że Ireneusz Moulin zniknął bez śladu.
 — Zniknął!... zawołał Jerzy z przerażeniem.
 — Tak, od dni kilku.
 — Widocznie gdzieś się ukrywa...
 — Bynajmniej; wyjechał z Paryża.
 — Czyżby się czego obawiał ze strony policyi?
 — Nie! — jego wyjazd nie jest ucieczką. Przebywa on na prowincyi, gdzie dostał miejsce inspektora przy fabryce żelaznej.
 — Gdzie się znajduje ta fabryka?
 — Niewiem, i mało mnie na tem zależy. Rzecz główna że wyjechał.