Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/650

 — A więc, zaczął inspektor policyi, dla przywrócenia spokoju waszej książęcej mości, potrzeba usunąć ze świata Bertę Leroyer?
 — Trzeba... nieodwołalnie.
 — Usuńmy ją zatem.
 Jerzy westchnął jak człowiek uwolniony od wielkiego ciężaru.
 — Trzeba tu bardzo postąpić zręcznie, mówił dalej Théfer i osłonić nas obu, gdyż książę odtąd staje się moim wspólnikiem i jednakie niebezpieczeństwo nam obu zagrażać będzie.
 — Możesz wybierać sposób działania, nie będę cię w niczem krępować, ani się mięszać do niczego. Przystaję zawczasu na wszystko.
 — To wystarcza! Zabiorę się natychmiast do dzieła.
 — Rób jak chcesz. Spełnienie mojej obietnicy może zaraz nastąpić:
 — Ufam słowu waszej książęcej mości, lecz różne okoliczności mogą nas „po wypadku“ rozłączyć.
 — Chciałbyś więc mieć swój majątek w ręku? to słuszne. W ten dzień zatem w którym mi przyjdziesz powiedzieć: „Wszystko gotowe!... Mamy już Bertę Leroyer... Jutro zostanie usunięta,“ i złożysz mi dowody na to co mówisz, — wręczę ci czek, na okaziciela wystawiony na dwakroć sto tysięcy franków, do mojego bankiera.
 — Dobrze; lecz teraz na — poprowadzenie tej sprawy potrzeba mi pieniędzy.
 — Dużo?
 — Jaknajwięcej.
 Jerzy otworzywszy w biurku szufladę, wyjął z niej paczkę banknotów i dał ją agentowi.
 — Dziękuję; rzekł tenże. Może książę na mnie polegać i spać spokojnie.