Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/660

 — Wystarczające dla mnie, jestem panu mocno obowiązany.
 Dowiedziawszy się o czem chciał wiedzieć Théfer, wyszedł. Powóz czekał na niego przede drzwiami.
 — Na ulicę Pot-de-fer! zawołał na stangreta. Jedz prędko, a dobrze zapłacę.
 Jerzy oczekiwał na, agenta, z łatwą do zrozumienia niecierpliwością.
 — No i cóż? zapytał żywo.
 — Podejrzenia księcia okazały się słusznemi.
 — A więc ta pani Dick-Thorn?...
 — Jest Klaudją Varni we własnej osobie.
 Pan de la Tour-Vandieu pobladł.
 — Masz na to dowód? zapytał po chwili.
 Théfer powtórzył rozmowę mianą z urzędnikiem angielskiej ambasady.
 — Tak więc, wyszeptał Jerzy stłumionym głosem, drżąc cały, tak więc „ona“ jest w Paryżu.
 — Nie należy tracić z tego powodu głowy, rzekł agent ale rozmyśleć się, i działać. Położenie staje się wyraźne, a ja najlepiej to lubię. Nieprzyjaciel staje przed nami, odsłania przyłbicę i oznacza nam wyzwanie. My więc nietylko możemy stanąć w obronnej pozycyi ale mu zadać cios pierwszy.
 Jerzy sino blady, z pałającemi dziko oczyma, cały potem zroszony, był najzupełniej zgnębiony.
 — Nie mogę już myśleć!... niemam siły... woli energji... odwagi!... Ta kobieta przeraża mnie!... wyjęknął głucho.
 — Wasza książęca mość przestrasza się wszystkiego; odrzekł ironicznie Théfer. Nim się zaczniemy obawiać, potrzeba zbadać jakie zagraża nam niebezpieczeństwo.
 — Wiem to aż nadto dobrze.
 — Książę może się mylić. Klaudja Varni wydaje mi o wiele mniej potężną niż wasza książęca mość sądzi