Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/668

 — Artemizo! Wolał, podczas tej czynności, przyślij mi klucze od willi.
 — Natychmiast! odrzekł głos ostry.
 Za chwilę przybiegła służąca z pękiem kluczy i właściciel z agentem policyi szli w górę znaną nam drogą.
 Mimo małego wzrostu i dobrej tuszy, właściciel szedł lekko i szybko, w drodze jednakże niemówił ani słowa.
 Przyszli nareszcie do willi.
 — Trzeba tu trochę uporządkować, mówił pan Servan otwierając furtkę ogrodową, od czasu gdy się wyprowadzili lokatorowie, ogród zarósł trawą ale mimo to drzewa są w dobrym stanie. Jabłka i gruszki prześliczne. Zostawię je panu. Mam tego dosyć u siebie w Bagnolet. Może pan zechcesz objąć ogród?
 — Mniejsza o niego. Obejrzyjmy dom raczej.
 Zwrócili się ku jednopiętrowemu domowi.
 — Zobacz pan jak to obwarowane... mówił Servan drzwi otwierając. Wszędzie okienice wewnątrz zamykane. Są to niezbędne ostrożności względem tych, którzy lubią nocami przeprowadzać meble. W oknach prócz tego, są kraty, i drzwi zarówno zasuwają się sztabą żelazną.
 Théfer natężył słuch z uwagą.
 — Kraty w oknach i sztaby za drzwiami? powtórzył.
 — Tak, tak! mój panie. Już przeszło rok jak to zaprowadziłem. Kto się na gorącym sparzy, ten na zimne dmucha.
 — Uprzątnięto więc panu meble bez jego wiedzy?
 — I właśnie od tej pory przedsięwziąłem środki ostrożności.
 — Pańska willa jest teraz warowna jak twierdza...
 — Mogłaby służyć za więzienie i jestem pewny, że nikt by się z niej niewymknął.
 — Obejrzymy ją bliżej.
 Survan utworzył drzwi, za któremi znajdowała się no-