Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/669

wa krata, wychodząca na korytarz z dwojakiem wyjściem.
 Jedne drzwi prowadziły do saloniku, za którym był gabinet drugi do jadalni i kuchni.
 — Na pierwszem piętrze, mówił Servan, pokazawszy parter, są dwa pokoje sypialne, dwa gabinety i pokój dla służącej. Drzwi do piwnicy w głębi korytarza, koło schodów. Wszystkie pokoje jak pan widzisz, porządnie umeblowane.
 — I we wszystkich oknach kraty?
 — We wszystkich.
 Théfer zadumał.
 — Gdyby ten dom urządzał kto według moich wskazówek, myślał sobie, niemógłby lepiej urządzić.
 — Jaka cena tej willi? zapytał głośno.
 — Tysiąc pięćset franków. Podatki rządowe opłaca lokator. Zaplata z góry półroczna.
 — Zgadzam się i wynajmuję, rzekł agent.
 — I zapłacisz pan z góry za pól roku?
 — Zapłacę za cały rok.
 — Obejmując dom w posiadanie?...
 — Natychmiast: za pokwitowaniem.
 Zasępiona twarz Servan rozjaśniła się nagle.
 — Zgoda! — podaj pan rękę, rzeki, wyciągając dłoń do przyszłego lokatora. Chodźmy do domu, wypijemy butelkę starego wina i ukończymy interes.
 Zamknięto drzwi i poszli na Paryzką ulicę.
 W godzinę później wyszedł Théfer, unosząc z sobą klucz od wynajętej willi i kwit wydany na imię Prospera Gaucher, fabrykanta przetworów chemicznych.
 — Mamy już klatkę, mówił do siebie, z dziwnie sarkastycznym uśmiechem, teraz potrzeba tylko złowić do niej ptaka. Okienice wewnątrz, kraty we wszystkich oknach, ty około domu przepaście. Wszystko się składa doskonale!
 Około godziny czwartej wrócił do Paryża i poszedł do