Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/676

jakiego zacnego chłopca, który będzie ciebie godnym. Pokochasz go, on ciebie nawzajem; zostaniesz jego żonę, i będziesz szczęśliwą...
 Słysząc to Berta, śmiertelnie pobladła, a przycisnąwszy serce obiema rękami:
 — O! gdybyś pan wiedział jaką boleść mi sprawiasz mówiąc w ten sposób!... wyrzekła. Nie próbuj wskrzeszać we mnie zamarłych nadziei, niepodobnych do urzeczywistnienia. Nie wyjdę nigdy na mąż...
 Moulin boleśnie został zdumiony raptowną zmianą twarzy dziewczęcia.
 — Nigdy? zapytał. Czy to przysięga złożona matce, zmusza cię ku temu?
 — Przysięga złożona samej sobie.
 — Ależ to niedorzeczność!...
 — Dotrzymam jej jednak.
 — Berto, droga siostro, jedyna przyjaciółko, dla czego to ukrywasz przedemną?
 — Nie żądaj pan abym mu powierzyła tę tajemnicę...
 — Po cóż mam pytać, gdy odgaduję. Kochasz, jesteś zakochaną.
 Dziewczyna pochyliła głowę w milczeniu.
 — Twe smutki, twoje zniechęcenie, twoje łzy nie są wywołane sieroctwem jedynie. Serce twoje jest pełnem miłości, której zmuszoną byłaś nakazać milczenie dowiedziawszy się o tajemnicy hańbiącej pamięć twojego ojca. Wszakżem dobrze odgadł nieprawdaż?
 — Odgadłeś pan w rzeczy samej.
 — I mówisz że dla ciebie szczęście już nie istnieje? Co do tego, mylisz się, upewniam. Co bądź nastąpi, jeżeli ten którego kochasz jest uczciwym człowiekiem, niezawacha się nadać ci swojego nazwiska.
 — Niestety! ten którego kocham, jest uczciwym czło-