Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/689

 Théfer po wycieczce do Bagnolet, gdzie najął dom na płaskowzgórzu, udał się do prefektury gdzie go powoływała wieczorowa służba.
 Gdy przyszedł do biura, jeden z agentów zawiadomił go, że naczelnik policyi oczekuje na niego.
 Nie tracąc chwili czasu Théfer, stawił się przed zwierzchnikiem.
 — Siadaj pan, rzekł tenże, mam ci wydać pewne polecenie.
 Nasz inspektor wziął krzesło, podczas gdy naczelnik szukał jakichś akt, wśród nagromadzonych na biurku papierów.
 Znalazłszy je, zapytał przerzucając kartki:
 — Powiedz mi czy znasz niejakiego Dubiefa?
 Théfer zamyślił się.
 — Zdaje mi się że znam to nazwisko, odrzekł. A! już wiem... dodał. Dubief to ów skazany na lat pięć więzienia i dziesięć lat policyjnego nadzoru za wyrabianie i puszczanie w kurs fałszywych pieniędzy.
 — Nie mylisz się... Widzę że masz doskonałą pamięć!
 — Czy wydało się nań coś nowego?
 — Ten człowiek ociekł przed miesiącem z więzienia i doszła mnie wiadomość naprowadzająca na domysł że on się znajduje w Paryżu i prowadzi w najlepsze swoje rzemiosło.
 — W Paryżu? zawołał Théfer, chyba pod przybranem nazwiskiem?
 — Dla czego nie? Jeden z więźniów wypuszczony od dni kilku na wolność, spotkał Dubiefa i doniósł mi o tem w celu zapewne zjednania sobie łask policyi.
 — A gdzież go widział?
 — W dzielnicy św. Antoniego. Bywa on tam w kawiarniach i szynkach podejrzanych.
 — Sam?