Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/694

żnym. Należy nam zaprowadzić poprawkę. Mówiłem ci już że nasze sztuki głuchy odgłos wydają, a te łotry kupcy mają, zwyczaj niemi dzwonić na kontuarze. Myślałem już że będę musiał zostawić moje sto sous i drapnąć nieczekając wydania reszty. Bo do czarta ja zawsze się boję, aby nas nie przyłapano. Tym razem to już nie pięć lat, ale groziły by nam ciężkie dożywotnie roboty, a to perspektywa, przyznaj nie wesoła, tem więcej że bylibyśmy pilnowani silniej niż dotąd. Nie byłoby nawet można myśleć o ucieczce.
 — Dobrze, ale o cóż ci chodzi? — Trzeba żyć przecie a nasz handelek więcej przynosi niż kradzież.
 — Ale kradzież jest mniej niebezpieczną.
 — I zdychaj z głodu, kradnąc... Dziękuję! A teraz żyjemy przecie niezgorzej.
 — Ale wciąż w strachu bezustannym.
 — Hal bo tchórz jesteś!...
 — Być może! mruknął Terremonde. Ach! żeby to można było wynaleść jaki dobry interes, któryby tak przyniósł nam z jakie dziesięć tysięcy franków. Człowiek uciekłby za granicę i żył sobie spokojnie.
 — Ha! szukaj więc sobie swoich dziesięciu tysięcy mój stary, a tymczasem puszczajmy w świat zręcznie pieniądze... Czy jadłeś już obiad?
 — Nie, a ty?
 — I ja niejadłem. Możebyśmy poszli do traktjerni za rogatkę Tronową?
 — Zgoda.
 — Zapłać za to coś wypił.
 — Fałszywą sztuką? zapytał Terremonde.
 — Ma się rozumieć. Zobaczymy czy pójdzie?
 — Strzeż się!... gospodarz to lis przebiegły.
 — Zapłać posługaczowi, to się nie pozna.
 W tejże chwili jakiś mężczyzna około lat pięćdziesiąt mieć mogący, wszedł do sali gdzie siedzieli dwaj fałszerze.