Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/695

 Obejrzał się w około jak gdyby szukając miejsca i poszedł zwolna w tę stronę gdzie siedzieli Dubief i Terremonde.
 — Co pan każe podać? zapytał służący.
 — Kufel piwa, odrzekł nowo przybyły ochrypłym głosem.
 — Tu jest wolny stolik, niech pan siądzie.
 Terremonde zatrzymał w przechodzie służącego.
 — Wypiliśmy butelkę wina i kufelek piwa, rzekł do niego. Razem dwadzieścia cztery sous... Zdaj mi resztę. I podał mu sztukę pięciofrankową.
 Nowo przybyły usiadł i przyglądać się zaczął uporczywie dwom fałszerzom, którzy już przygotowali się do wyjścia.
 Służący wziąwszy pieniądz oglądać go zaczął.
 — To wygląda, rzekł, na niedobrą monetę... Pan wie.. różnie się trafia... ale prawdę mówiąc, ta sztuka ma podejrzaną minę.
 To mówiąc, rzucił pieniądz na stół.
 Moneta padając wydała dźwięk głuchy.
 — Czy myślisz że to ołów? zapytał Dubief.
 — Nie wiem czy ołów, czy co innego, lecz wiem że nic nie warte. Daj mi pan inną sztukę.
 Nowo przybyły się uśmiechnął. Wyciągnąwszy rękę, wziął przed sobą leżący pieniądz i oglądając go z miną znawcy, zawołał:
 — Jakto... ty niedołęgo śmiesz mówić że to niedobry pieniądz? — Chciąłbym mieć takich tysiące!... Masz dwadzieścia cztery sous, a ja zdam resztę tym panom.
 Dubief z tryumfującą miną trącił w łokieć Terremonda. Służący wziął dwadzieścia cztery sous i odszedł.
 Przybysz przeszukiwał kieszenie aby zdać resztę dwom łotrom którzy śmiali się w duszy z takiego głupca. Ów głupiec położył trzy franki i szesnaście sous na stole.
 — Proszę wziąść!... wyrzekł, a potem patrząc w oczy Dubiefa: