Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/698

 — Ale myśmy jeszcze nie jedli obiadu, ozwał się Terremonde.
 — A więc niech podadzą omlet ze słoninę, we trzech go zjemy.
 Terremonde zaczął się uspakajać. Niepewny uśmiech zawitał na jego usta.
 — Lubię szczerych ludzi, rzekł Dubief, mówmy więc otwarcie. Wszak pan należysz do policyi bezpieczeństwa?
 — Coś nakształt tego.
 — Przyłapałeś nas pan. A że niezapakowałeś zaraz do aresztu, widoczna że nas potrzebujesz.
 — Być może...
 — Chcesz pan zapewne dowiedzieć się od nas czegoś? Szukanie kogoś, kogo my znamy...
 — Nie!
 — O cóż więc chodzi?
 — Powiem wam gdy podadzą omlet.
 Służący przyniósł zamówioną potrawę i wino. Théfer częstował swoich gości i nalał sobie szklankę.
 — Nie wiele można zarobić, zaczął, wyrabiając sztuki jednofrankowe z ołowiu, wiecie o tem dobrze. Gdybym was nawet wypuścił na wolność, zostalibyście lada chwilę przyaresztowani, bo wiadomo że znajdujecie się w Paryżu, i policja ma na was oko zwrócone. Nowy wyrok, to ciężkie dla was dożywotnie roboty.
 Terremonde drgnął nagle.
 — Wiem o tem, odrzekł Dubief. Cóż dalej?
 — Co dalej? powtórzył policjant. Czy chcecie być wolni i zarobić dziesięć tysięcy franków?
 — Pytasz pan czy chcemy? wykrzyknął Terremonde. Dziesięć tysięcy franków to moje marzenie!...
 — Dasz je nam pan? zapytał Dubief.
 — Dam.