Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/699

 — A więc to czego pan w zamian zażądasz, warte co najmniej dwadzieścia tysięcy.
 — Dam wam wreszcie dwadzieścia tysięcy, ale to już ostatnie me słowo, i nie zapłacę fałszywemi pieniędzmi.
 — Wiemy o tem; rzekł Terremonde.
 — Przyjmujemy!... dodał Dubief. Cóż robić trzeba?
 — Wiele rzeczy.
 — To znaczy iż gra będzie niebezpieczna?
 — Być może...
 — Co począć?... spróbujemy. A w jaki sposób pan nam zapłacisz?
 — Dam naprzód pięć tysięcy franków. Reszta natychmiast po ukończeniu.
 — A koszta?
 — Ja sam ponoszę.
 — Więc zgoda... Daj pan pięć tysięcy franków.
 — Nie tutaj... Mogłoby to wzbudzić podejrzenie, że daję wam pieniądze choć przed tem nie znaliśmy się wcale. W kawiarni dam wam ten zadatek. A gdzie mieszkacie?
 Dubief przebiegle się uśmiechnął.
 — Powiem, odpowiedział, gdy dostaniemy pieniądze.
 — Niedowierzasz mi zatem?
 — Uchowaj Boże! — ale lubię mieć interesa w porządku.
 — Powiedz mi, zaczął Théfer, czy potrafiłbyś powozić parą dobrych koni w pojeździe?
 — Jak stangret z powołania, odparł Dubief.
 — Czy znasz Bagnolet?
 — Tę kopalnią gipsu? Ze słyszenia, ale niebyłem tam nigdy.
 Wybiła jedenasta godzina.
 Agent policyi bezpieczeństwa zapłacił rachunek.
 Trzej owi hultaje wyszli z winiarni pod „Trzema bu-