Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/722

aż upuścił z ręki papierosa a potem stanął osłupiały z otwartemi ustami.
 Pasażer stojąc koło dorożki, rozmawiał z dorożkarzem.
 — Do kroć piorunów!... szepnął Jan Czwartek, ja się nie mylę! Ten jegomość pomimo siwych włosów podobny jest jak dwie krople wody do owego pana z mostu do Neuilly. Jeżeli to nie złudzenie, to można powiedzieć że prawdziwie mam szczęście!...
 Ów człowiek wysiadłszy, poszedł Berlińską ulicą. Jan Czwartek szedł za nim w pewnej odległości.
 Niebo chwilowo rozjaśnione, nagle się zachmurzyło, zaczął deszcz padać drobny i zimny.
 Nieznajomy szedł ciągle. Przybywszy przed pałacyk pani Dick-Thorn zatrzymał się.
 — Idzie do angielki! szepnął Jan Czwartek przystanąwszy także. A zatem jeżeli to rzeczywiście „on“ to musi być „i ona.“ Mam ich nakoniec!... Ach! gdybym mógł zawiadomić Ireneusza, mógłby się gdzie w kącie przyczaić i usłyszeć ciekawe rzeczy!
 Nowo przybyły zadzwonił do drzwi pałacyku. Drzwi otworzono, wszedł.
 — Czego pan sobie życzy? zapytał lokaj.
 — Chcę się widzieć z panią Dick-Thorn.
 — Pani przyjmuje dziś wieczorem, teraz widzieć się z nią niemożna.
 — Ja jednak potrzebuję z nią pomówić.
 — Otrzymałem rozkaz wyraźny niewpuszczania nikogo.
 — Rozumiem to dobrze, ale ten rozkaz nie może ci przeszkodzić otrzymawszy ten papierek stu frankowy, w zaniesieniu mojego biletu do pani.
 Służący ukłonił się, wziąwszy pieniądze i bilet.
 — Uczynię co pan każę, odrzekł, ale obawiam się że to będzie napróżno. Pani jest bardzo zajęta i niechce widzieć nikogo.