Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/725

 Upłynęło tak kilka minut, gdy odgłos lekkich kroków i szelest jedwabnej sukni dobiegły uszu jego.
 Nieporuszając się z miejsca, siedział zatopiony w przyglądaniu się portretów.
 Drzwi otworzyły się i zamknęły. Książę zbladł.
 Weszła Klaudja. Postąpiła kilka kroków ku gościowi, którego twarzy widzieć niemogła, zapytując:
 — Czy to pan tak nalegałeś ażeby zostać przyjętym?
 Jerzy usłyszawszy ów głos tak dobrze sobie znany, odzyskał siłę panowania nad sobą i odwrócił się nagle.
 Pani Dick-Thorn poznała go za pierwszym rzutem oka.
 Na tak niespodziewane zjawisko, dreszcz wstrząsnął nią od stóp do głowy.
 — A więc to pan jesteś? wyjąknęła, powinnam się była tego domyśleć!...
 — Tak, to ja... pani! — odrzekł Jerzy wstając z ukłonem.
 — Ale co znaczy to przybrane nazwisko pod którym kazałeś się pan zameldować?
 — Rzecz najprostsza w świecie! — Wszak otrzymałem uprzejme zaproszenie od pani na dzisiejszą zabawę? Rachując na moją obecność dziś wieczorem, niebyłabyś może zechciała przyjąć mnie rano. Mnie zaś szło o to ażeby się z panią zobaczyć bezzwłocznie i nawet ażeby cię zadziwić!...
 — Zadziwić... mnie? powtórzyła Klaudja. W jakim celu?
 — W tym celu, ażeby ci oszczędzić bezużytecznych zabiegów i kłamstw kompromitujących. Znajdujemy się razem porozmawiajmy więc jako dawni przyjaciele, jeżeli pani zechcesz. A teraz proszę, powiedz mi pani co masz powiedzieć o małżeństwie mojego przybranego syna? Słucham cię z wielką ciekawością.
 I usiadł na fotelu z miną spokojną zaciekawionego człowieka.