Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/732

to pan zaraz, ponieważ nadeszła chwila wytłumaczenia tych kilku słów dopisanych na karcie zapraszającej.
 — Dotyczących mojego syna? zapytał Jerzy.
 — Dotyczących twojego przybranego syna...
 — Przybranego, niech i tak będzie, ale niemniej jest on margrabią, i będzie księciem po mojej śmierci. Z jakiego powodu czynisz mu zaszczyt zajmowania się nim?
 — Nie odgadujesz?
 — Nie.
 — A więc ci powiem. Twój syn ma się żenić z hrabianką Izabellą de Lilliers?
 — Cały Paryż wie o tem.
 — I pan godzisz się na to małżeństwo? — Najchętniej.
 — Mocno tego żałuję.
 — Dla czego?
 — Bo będziesz je musiał zerwać jaknajprędzej.
 Na Jerzego przyszła teraz kolej spojrzeć z osłupieniem na panią Dick-Thorn.
 — Widocznem jest, pomyślał, że ta kobieta postradała zmysły.
 Klaudja wyczytała tę myśl we wzroku księcia.
 — Upewniam że jestem przy zdrowych zmysłach, zawołała uśmiechając się żartobliwie, i żądam na serjo, ażebyś zerwał pomienione małżeństwo.
 — Ależ na Boga z jakiej przyczyny?
 — Bo ja mam inne zamiary.
 — Ty?...
 — Tak, ja... właśnie. Powiedz zatem swojemu synowi, i to w jaknajkrótszym czasie, że jego narzeczona nie jest Izabella de Lilliers, ale będzie nią Oliwja Dick-Thorn.
 — Twoja córka?...
 — Tak, moja córka.
 Książę rozśmiał się głośno.