Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/733

 — I myślisz że cię usłucham? zapytał.
 — Jestem przekonaną. Za cenę tego małżeństwa milczeć będę.
 — A cóż mi zależy na twojem milczeniu?
 — Zależy na nim waszej książęcej mości dużo... bardzo dużo!
 — Doprawdy?
 — Osądź sam. Klaudja Varni, w wolnych chwilach napisała rodzaj pamiętnika, czy wspomnień z całego życia. Jest w tem pewna epoka czasu z którą pan jesteś ściśle złączony, a wiadomo w jaki sposób. Klaudja opisuje w nim wszystko, dzień po dniu, godzina po godzinie, nic nie opuszcza. Upewniam pana, że to bardzo ciekawe. Jeżeli nie zezwolisz na to ażeby moja córka została margrabiną de la Tour-Vandieu, dwie kopje tego pamiętnika zostaną przesłane jedna panu hrabiemu de Lilliers, druga twojemu przybranemu synowi. Niechaj przeczytają i osądzą.
 — Mylisz się! — odparł Jerzy; nie przeczytają nawet czterech stronnic tej bazgraniny, w której poznają od razu utwór natchniony nienawiścią i chęcią wyzyskiwania. Twoja potwarz mnie nie dosięgnie... Wierzaj mi, że lepiej uczynisz wyrzekając się tej walki, jeżeli nie masz po nad tę innej broni.
 — Otóż mam jeszcze broń inną.
 — Równej zapewne wartości.
 — Zobaczemy... Oddziedziczyłeś pan majątek i tytuł po swoim bracie, kazawszy go zamordować w mniemanym pojedynku przez Giuseppa Corticelli, najętego włoskiego bandytę.
 — To kłamstwo!... fałsz!!..
 — Na co zaprzeczać? Mam na to dowody.
 — Niema żadnych dowodów.
 — Tak sądzisz? Właśnie kazałam podpisać Corticellemu pokwitowanie za otrzymaną przezeń zapłatę za pchnię-