Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/737

 — Tak dzisiaj.
 — Przyślij więc kogo za dwie godziny na ulicę Pot-de-fer Nr. 20. Wzamian za parę słów przez ciebie napisanych, posłaniec dostanie odemnie list zawierający czek na sto tysięcy franków, płatny na okaziciela do mojego bankiera.
 — Dobrze, za dwie godziny przyślę na ulicę Pot-de-fer. O kogo trzeba się pytać?
 — O pana Fryderyka Bérard. Jest to mój pełnomocnik.
 — Którego nazwiska użyłeś aby się dostać tu do mnie?
 Jerzy skinął głową potwierdzająco.
 Wierzaj mi, zaczęła Klaudja, zostańmy a raczej stańmy się na nowo przyjaciółmi. Połączmy się dla naszych dzieci. Są oni oboje godni siebie... Upewniam cię że Oliwja niepodobna w niczem do swojej matki. To anioł!... Związek twojego syna z mą córką, będzie dla nas zakładem zapomnienie przeszłości! — Zechcesz że podać mi rękę na znak zgody?
 Książe gdyby mógł, rad by był zabić spojrzeniem dawną swoją kochankę. Podał zimną jak lód rękę Klaudyi, szepcąc przymuszonym uśmiechem:
 — Zgoda... zapomnienie... dla czego by nie?
 — Do jutra zatem moja kochana...
 — Do jutra, stary przyjacielu!
 I pani Dick-Thorn odprowadziła księcia aż do schodów.
 — Ha! rzekła wracając do siebie, nareszcie mam go znowu! Oliwja będzie kiedyś tem, czem ja zostać nie mogłam. Księżna de la Tour-Vandieu!... Piękny tytuł... świetne nazwisko... Ja zaś zadowolnię się tem, że będę bogatą.
 Ponieważ rozmowa z Jerzym dość długo trwała, córki pani Dick-Thorn nie było już w jadalni.
 Klaudja wróciwszy do swego pokoju, zadzwoniła na