Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/739

angielkę z Berlińskiej ulicy. To oni... niezawodnie!.... Przekonam się o tem.
 Po chwili księże wyszedł i wsiadł w dorożkę. Jan Czwartek uczepił się mocno w tyle powozu.
 Na ulicy Pot-de-fer, dorożka znowu się zatrzymała i tym razem podróżny zapłacił woźnicy za nim przestąpił próg starego pewnego domu.
 Jan Czwartek zbliżył się do dorożkarza.
 — Hej! kolego... zapytał, czy można cię prosić o pewne objaśnienie?
 — To zależy jak jakie objaśnienie.
 — Nie obawiaj się... Niemam zamiaru prosić cię o pożyczenie pieniędzy ale przeciwnie, chciałem ci zaproponować kieliszek czegoś orzeźwiającego tam w sklepie na rogu.
 — Nie piję nigdy.
 — No... no!... to można przyznać że jesteś wyjątkiem między dorożkarzami.
 — Nie zawracaj mi głowy daremnie!... Mów czego żądasz?
 — Chciałbym się dowiedzieć czy ten pan którego tu przywiozłeś jest zwykłym twoim pasażerem?
 — A co cię to może obchodzie?
 — Potrzebuję wiedzieć jak on się nazywa.
 — To go sam o to zapytaj. Tu dorożkarz zaciął konia, który wyruszył dobrym kłusem a Jan Czwartek został zdumiony na ulicy.
 — Niegrzeczny... gbur! — mruknął z cicha, patrząc za oddalającym się powozem. Nie pije, niechce gadać... a to mi dopiero dorożkarz! Pomimo to muszę dojść swego. I wszedł do ciewnej sieni w której pan de la Tour-Vandieu zniknął przed chwilą.