Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/74

 Pan de la Tour-Vandieu wyszedł po za Ireneuszem.
 Spostrzegł go o pięćdziesiąt kroków przed sobą, rozmawiającego z jednym z dozorców cmentarnych, i zatrzymał się niby oglądając jakiś obcy pomnik świeżo wzniesiony, a rzeczywiście w celu śledzenia nieznajomego; który obudził w jego pamięci tak straszne, a uśpione od dawna wspomnienie.
 — Zechciej pan mi wskazać przedział dwunasty, mówił mechanik do nadzorcy.
 — Najchętniej. Idź pan aleją na której się znajdujemy a potem zwróć się na lewo... Zresztą ja tam właśnie idę, mogę pana zaprowadzić...
 — Wdzięcznym pozostanę.
 Zaczęli iść oba obok siebie. Książę Jerzy widząc iż odchodzą zaczął iść za niemi.
 — Jakiego grobu pan poszukujesz w dwunastym przedziale? pytał dozorca Ireneusza.
 — Mogiły na śmierć skazanego, którego ciało tu pogrzebała rodzina.
 — A! wiem.., grobowca, na którego kamiennej płycie wyryty ten jeden wyraz: „Sprawiedliwość“.
 — To właśnie...
 — Jest to jedna z osobliwości cmentarza Montparnasse, grób legendowy. Przybywający bezustannie wskazywać go sobie każą — Znajduje się on w pobliżu drugiej równie legendowej mogiły, czterech sierżantów z la Rochelle.
 — Ten grób o który pytam, jest że w porządku utrzymywanym?
 — W najzupełniejszym porządku.
 Na tą odpowiedź twarz mechanika zajaśniała radością.
 — Czyjem staraniem? zapytał.
 — Staraniem jakiejś kobiety w podeszłym wieku i młodego mężczyzny.
 — Jak często tu oni przychodzą?