Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/740

XXV.

 Odźwierna siedząca przy drzwiach swojej stancyjki, zatrzymała go zapytując.
 — A do kogoto? proszę powiedzieć.
 Czwartek ukłonił się jej grzecznie, a przywoławszy uśmiech na usta, odrzekł:
 — Chciałem właśnie zapytać się panią, czy ten pan, który tu wszedł przed chwilą, mieszka w tym domu?
 — Jaki pan?
 — Nie młody, pięknie ubrany, z miną wielkiego dygnitarza, przyjechał tylko co dorożką.
 Odźwierna przypatrywała się Janowi uważnie, a uznawszy że licho wygląda, zapytała go w miejscu odpowiedzi:
 — A dla czego pan pytasz mnie o to?
 Stary złodziej zawachał się. Trudno mu było znaleść na razie odpowiedzi. Spróbował jednakże skłamać.
 — Bo to widzisz pani, odrzekł, on dał dorożkarzowi widocznie przez pomyłkę dziesięć franków zamiast pięćdziesięciu centymów i ów dorożkarz poczciwy człowiek, mój znajomy, przyseła mnie tu ażeby zwrócić te pieniądze.
 — Masz pan je przy sobie?
 — Ma się rozumieć. Tu Jan Czwartek dobył z kieszeni luidora.
 — Pokaz no pan.
 — Oto jest. W zamian powiedzieć proszę jak się ten pan nazywa.
 Odźwierna zatrzymała pieniądz.
 — Nie potrzeba wiedzieć jego nazwiska aby mu oddać pieniądze. Ja to załatwić zobowiązuję się sama, a jeśli chodzi o nagrodę, masz pan dziesięć sous odemnie.
 Jan Czwartek nie śmiał się opierać ani rozpytywać da-