Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/742

 — Zapóźno! mruknął Terremonde. Trzeba nam drapnąć wcześniej.
 — Jest na to sposób.
 — A jaki?
 — Wyjechać o północy pociągiem który nas dowiezie do Fontainableau, gdzie się doczekamy naszego pociągu.
 — Dobra myśl!... Godzę się na nią.
 Opuścimy teraz tych dwóch zbrodniarzów i wrócimy na Berlińską ulicę.
 Ireneusz Moulin pozałatwiawszy na mieście swoje interesa, wrócił do domu, niezadługo po odjeździe księcia de la Tour-Vandieu. Służący zajęci robotą, zapomnieli powiedzieć mu o gościu przyjętym w jego nieobecności przez panią Dick-Thorn.
 — Klaudja kazała przywołać swego mniemanego kamerdynera.
 Przyszedłszy do niej zastał ją gotową do wyjścia w ciemnem ubraniu, z zapuszczoną na twarz woalką.
 — Wychodzę; powiedziała, oto jest notatka sprawunków po które poślij w czasie mej nieobecności.
 — Dobrze. Czy pani nie kazała zaprządz do powozu?
 — Nie; wezmę dorożkę.
 — Ależ jest niepogoda, deszcz pada.
 — Mniejsza o to.
 — Może pani rozkaże sprowadzić: dorożkę! zamkniętą?
 — Nie, potrzeba, mam parasol.
 Ireneusz zadowolony zeszedł za panią Dick-Thorn, ażeby jej drzwi otworzyć. Widział jak szła szybko po oślizgłym chodniku, gdy nadchodzący lokaj Franciszek zbliżył się ku niemu.
 — Dziwny kaprys... nieprawdaż panie Laurent? zapytał, brnąć po błocie i deszczu gdy się ma konie w stajni i karety w wozowni.