Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/753

 Doszedłszy do czwartego ekwipażu będącego własnością Loriota, przystanął.
 — To co innego, dodał, szkapa dobra, powiezie nas szybko. Dalej!... przyklejaj papier na Numera.
 — Ach! Numer trzynasty!... zawołał z niepokojem Terremonde; może nam to przynieść nieszczęście.
 — Nie baj daremnie, a spiesz się. Kpię sobie ze wszystkich nieparzystych numerów.
 W owym czasie gdy się działy opowiedziane przez nas wypadki, numera metalowe dorożek nie były przyczepione na latarniach, ale malowane na ciemnych powozach białym kolorem, a na żółtych czarnym.
 Dorożka Piotra Loriot była ciemnego koloru.
 Terremonde wydobywszy czarny papier zakleił numera.
 Trwało to zaledwie minutę; Przez ten czas Dubief zdejmował worek z obrokiem ze łba koniowi i zakładał wędzidło.
 — Siadaj!... wyszepnął do Terremohdą, a strzeż się aby nie zamknąć drzwiczek z hałasem.
 Wskoczył na kozioł i ujął lejce.
 Terremonde już siedział w dorożce.
 Koń wstrzymywany przez Dubiefa szedł z wolna i zaledwie było słychać odgłos jego kopyt na grubej warstwie błota.
 Gdy odjechali o kilkadziesiąt kroków od traktyjerni. Dubief obejrzał się po za siebie, a zobaczywszy że nikt z garkuchni niewychodzi, uderzył batem Milorda.
 Koń nienawykły do takiego obejścia, bo zwykł był tylko słuchać głosu Loriota, skoczył jak oparzony i ruszył galopem.
 — Do djabła! wymruknął Dubief, zginęliśmy!... szkapa narowista, jak widzę!...
 Po kilku chwilach wszelako udało mu się powściągnąć zapał Milorda, który z galopa przeszedł w zwykłego kłusa.