Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/760

 Wyszedłszy obaj z mieszkania, wsiedli do dorożki oczekującej przed domem.
 — Dokąd mam jechać? spytał woźnica.
 — Na ulicę Montrenil, około bramy w fortyfikacjach.
 Powóz potoczył się szybko.
 — Teraz, zaczął Théfer, możemy rozmawiać. A więc Klaudja Varni żąda pieniędzy?
 — Tak jest.
 — Dużej sumy?
 — Ogromnej!... Żąda połowy mego majątku!...
 — Trzy miljony! wykrzyknął Thefer. Ha! ha! małej rzeczy jak widzę zachciało się tej pani!...
 — A to jeszcze nie wszystko; dodał pan de la Tour-Vandieu.
 — Czegóż więc żąda jeszcze? Może chce aby się wasza książęca mość z nią ożenił?
 — Nie!
 — Żąda tylko ażeby mój syn zaślubił jej córkę.
 Théfer aż podskoczył na siedzeniu, a potem zrobił znacząco minę.
 — Ho! ho! wymruknął, to dopiero zachcianka. Przebiegła kobieta!... jak widzę. No! żeby stawiać podobne żądanie, musi mieć potężną broń w swym ręku!
 — Straszną! — wykrzyknął Jerzy. Zna połowę naszej tajemnicy.
 — Co? mianowicie...
 — Wie że Estera Dérieux żyje i jest pewną że uleczyć ją można.
 — Ta kobieta jak widzę, musi mieć na swoje rozkazy tajną policję, odparł agent i przypuszczam że nas szpieguje. Ale chociażby nawet Estera Dérieux uleczoną została, co może zaszkodzić waszej książęcej mości to uleczenie które do niczego niemoże posłużyć Klaudyi Varni?
 — Nierozumiesz jej dalszych planów jak widzę. Oddałaby natenczas wdowie po moim bracie Zygmuncie testa-