Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/764

żadne osobiste niebezpieczeństwo. Ja zaś narażam się na szafot... Dwakroć sto tysięcy franków, to dla mnie za mało.
 — Ależ to była umówiona cena?
 — Wiem o tem... ale się — rozmyśliłem.
 — Ileż więc żądasz?
 — Dwa razy tyle... Cztery kroć sto tysięcy.
 — Ależ zastanów się... zaczął Jerzy.
 — Na co się próżno upierać? przerwał Théfer. Jeżeli książę nie przystaje, moi ludzie odwiozą Bertę tam, zkąd ją wzięli i będzie po wszystkiem.
 Wyzyskiwanie było widocze, tak samo jak wymagania Klaudyi.
 — Obdzierasz mnie!... wyrzekł głucho pan de la Tour-Vandieu, Nadużywasz położenia!... Jednakże ustępuję. Dam ci ile żądasz.
 — To dobrze. Ufam słowu waszej książęcej mości.
 — Powóz przystanął. Théfer wyjrzał przez szybę.
 — Panie! zawołał dorożkarz, jesteśmy już koło fortyfikacyi.
 — A zatem jesteśmy na miejscu, dodał inspektor wysiadając i dopomagając wysiąść towarzyszowi.
 — Czy pan mnie zatrzymuje nadal? pytał woźnica.
 — Nie! odrzekł Théfer, i zapłaciwszy hojnie, wziął pod rękę Jerzego.
 — Pójdziemy dalej pieszo, rzekł do niego z cicha. Byłoby nieostrożnością kazać się wieść do miejsca.
 Obaj wspólnicy skierowali się ku Bagnolet.
 Deszcz już nie padał, ale niebo było czarne jak atrament i droga pusta zupełnie.
 Théfer przyspieszał kroku i naglił księcia. Niezadługo doszli do wsi, gdzie wszystkie światła pogaszone już były. Przeszedłszy wieś, udali się drogą wiodącą na płaskowzgórze. Deszcz rozmoczył ziemię, droga była ciężka.