Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/765

 — Trudno byłoby powozowi przejechać tędy; zagadnął Théfer. Pogoda nam nie sprzyja.
 Książę chciał zejść na ścieżkę mknącą koło drogi. Agent chwycił go za rękę i przyciągnął ku sobie.
 — Co się stało? zapytał Jerzy zdziwiony.
 — Niech się książę odemnie nie oddala. Tu chodzi o życie. — Na wszystkie strony pełno pootwieranych przepaści skutkiem zawalenia się kopalni. Jeden krok fałszywy, a nastąpiłaby katastrofa!
 Jerzy zadrżał.
 — Przepaść? powtórzył.
 — Tak; o przerażającej głębokości!
 Théfer jak ptak nocny, widział dobrze w ciemności.
 Nagle przystanął.
 — Niech książę spojrzy, rzekł, zapalając woskową zapałkę i rzucając ją w rozpadlinę będącą koło drogi, Słabe światło oświetliło na sekundę ściany otchłani i zagasło.
 — Ha! to droga bardzo niebezpieczna! wyszepnął Jerzy, którego dreszcz przebiegł od stóp do głowy.
 — Tak, rzeczywiście niebezpieczna dla człowieka pijanego lub nieostrożnego, któryby szedł tu z jakim kulawym, żądny po nim dziedzictwa.
 Na te wyrazy, książę się wzdrygnął na nowo. Przestraszył się wielce, lecz jednocześnie i uspokoił się; myśląc że agent policyjny nie miął żadnego interesu, aby się go pozbyć, ale przeciwnie.
 Szli więc dalej szybko w milczeniu, gdy Théfer zatrzymał się nagle przed furtką wybitą w wysokim murze.
 — Jesteśmy nareszcie, rzekł, wszak przyzna książę, iż miejsce dobrze wybrane.
 — To prawda.
 — A więc wejdźmy.