Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/766

 — Tu otworzywszy drzwi, wprowadził swego towarzysza do ogrodu, a potem do domu, gdzie zapalił świecę.
 Pan de la Tour-Vandieu obejrzał się w około.
 — Jak tu dziwnie smutno! wyjęknął z cicha.
 Théfer się uśmiechnę!
 — Być może, iż nie wesoło, odrzekł, lecz za to, jak wygodnie! — Nie nie brakuje. Proszę obejrzeć. Wszędzie żelazne kraty... a oprócz tego grube okienice, niedające się przecisnąć najmniejszemu promykowi światła.
 — Czy ztąd daleko do mieszkań ludzkich?
 — Tak daleko że żaden odgłos ztąd tam niedojdzie.
 Zapas złożonego drzewa w pierwszym pokoju zwrócił uwagę Jerzego.
 — Czyś ty już zastał tu to drzewo? zapytał.
 — Nie! — Kazałem je przynieść.
 Jerzy zrozumiał. Ręce mu zadrżały.
 — Pożar!... wyszepnął.
 Ihéfer odpowiedział potakującym poruszeniem głowy.
 — Pożar widać z daleka, odrzekł pan de la Tour-Vandieu. Może nadejść pomoc...
 — Zapóźno będzie niestety! Za nim sikawki nadeją, z całego domu będzie tylko kupa gruzów.
 — A jeśli ta dziewczyna będzie wołała o pomoc?
 — Mogę upewnić waszą książęcą mość, że nikt jej nie usłyszy. Z resztą, jeżeli przestanie żyć za nim pożar wybuchnie, nie będzie wołała. Pożar zaciera ślady... Gdzie ogień przejdzie, tam nikt nie zdoła zbrodni odnaleść...
 Tu wydobył zegarek.
 — Kwadrans na dwunastą, rzekł. Zostawiam tu księcia i wychodzę przed dom oczekiwać na moich ludzi... Powinni tu przybyć za chwilę.
 Wyszedł i stanął na czatach nasłuchając najmniejszego szelestu.