Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/767

XX.

 Berta Leroyer jak wiemy, wsiadła bez obawy do dorożki Numer 13, i również wiemy że nie zadziwiła się, zastawszy w niej towarzysza podróży.
 — Jesteś pan przyjacielem Ireneusza Moulin? zapytała Terremonda.
 Wspólnik Dubiefa spodziewał się tego zapytania. To też odrzekł stanowczo:
 — Tak pani.
 — Z zaufanym jego przyjacielem?
 — Tak; ma on do mnie wiele zaufania.
 — A więc pan wiesz może w jakim celu jadę do pani Dick-Thorn?
 To zapytanie zmięszało nędznika, bojąc się popełnić jaką niezręczność odrzekł:
 — Nie, pani... tego niewiem.
 — Jakto? Ireneusz Moulin nic panu niepowiedział?
 — Powiedział mi tylko: „Pójdziesz o wpół do dziesiątej do dorożkarza, któremu wydałem już polecenie. Zawiezie cię on na ulicę Notre-Dame-des-Champs, tam zatrzymasz się w doróżce. Panna Berta Monestier zejdzie na dół, wsiądzie do powozu i przyjedziesz do mnie tu razem.
 — Do domu na ulicę Berlińską? dodała.
 — Nie mówił mi gdzie. Powiedział tylko: „Potrzebuję ciebie” a to dla mnie wystarczające. Niewiem więc dokąd jedziemy... Wiem tylko że tu chodzi o biednego ojca pani straconego niewinnie na rusztowaniu.
 Berta nie badała więcej. Wyjrzawszy oknem, zaczęła się rozpatrywać.
 Na ulicy było pusto i ciemno.
 — Gdzie teraz jesteśmy? zapytała.
 Terremonde wyjrzał z kolei.