Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/769

 — Dokąd mnie wieziecie? krzyknęła.
 — Tam gdzie potrzeba... odrzekł siedzący przy niej złoczyńca.
 — Wszak ja mam jechać na Berlińską, ulicę a nie gdzieindziej. Tam na mnie oczekują, pan dobrze wiesz o tem!..
 — Powtarzani pani że nic nie wiem.
 — Dziewczyna uniósłszy się na siedzeniu zaczęła palcami stukać w szybę powozu wołając:
 — Dorożkarzu!... dorożkarzu!...
 Dubief posłyszawszy stukanie, zrozumiał co się dzieje. Zaczął trzaskać z bicza i głośno gwizdać.
 — Ten dorożkarz widocznie jest głuchy!... zawołała Berta.
 — Tak, w rzeczy samej;.. jest on trochę głuchy, odrzekł Terremonde z zupełnym spokojem. Napróżno więc pani wołasz. Nikt nie usłyszy.
 Dziewczę zrozumiawszy co to znaczy, śmiertelnie pobladła. Chciała otworzyć drzwiczki i wyskoczyć.
 Terremonde lewą ręką chwycił ją za ramię i popchnął gwałtownie w głąb powozu; a prawą uzbrojoną sztyletem podniósł do góry.
 Berta ujrzawszy błysk noża, wydała jęk głuchy.
 — Ani jednego ruchu, ani krzyknięcia!... zawołał nędznik, bo cię zarznę jak kurczę!...
 — Wielki Boże! jęknęła z przerażeniem, w jakie ja się ręce dostałam!...
 — W ręce ludzi, którzy pełni będą względów dla pani. Jeżeli będziesz spokojną; odparł Terremonde. Nikt nie przemówi podniesionym głosem. Nikt ci nie pogrozi. Jeżeli się będziesz rzucała, tem gorzej dla ciebie. Sobie pani przypiszesz winę bo cię ostrzegam.