Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/772

 Kilka minut upłynęło za nim zobaczył wynurzającą się z ciemności czarną, jakąś masę, która posuwając się zwolna, przystanęła przed nim nareszcie.
 Była to dorożka Numer 13.
 Agent zbliżył się do niej.
 — No, i cóż? zapytał Dubiefa.
 — Mamy ją... odrzekł złoczyńca. Ale było niemało kłopotu. Skoro panienka spostrzegła że popadła w zasadzkę, zaczęła się rzucać i krzyczeć jak opętana.
 Otworzyły się drzwiczki.
 Terremonde wysiadł mówiąc do Berty:
 — Niech pani wysiada, jesteśmy na miejscu.
 Dziewczyna usłuchała rozkazu drżąc cała. Jej oczy nawykłe już do ciemności, dojrzały zamaskowanego człowieka stojącego przy powozie.
 Przestrach jej się powiększył.
 — Pamiętaj pani, rzekł Terremonde, ani jednego krzyku, ani najmniejszego oporu, albo... Tu nieskończywszy błysnął ostrzem noża przed jej oczyma.
 — Będę spokojna... szepnęło dziewczę.
 — Idź pani za tym panem, dodał wskazując na Théfera, który wszedł w ogród. Berta szła za nim.
 Terremonde i Dubief przywiązawszy lejce u furtki w murze, poszli za niemi.
 Jerzy de la Tour-Vandien posłyszawszy kroki idących, poskoczył żywo po za stos drzewa, chcąc ukryć się w cieniu. Konwulsyjne dreszcze wstrząsały nim całym.
 Ów nędznik nie myślał cofnąć się wobec tak straszliwej zbrodni, ale się lękał.
 Otworzono drzwi od pokoju i ukazała się ofiara z trzema swojemi strażnikami.
 — Zapal świecę! rzekł Théfer do Terremonda, i zaprowadź tę panią na pierwsze piętro.