Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/784

otworzyła oczy, i obejrzała się zdziwiona, gdyż zamęt panował w jej myślach.
 Zobaczyła złowrogi blask ognia, poznała że się dusi w piekielnym upale. Przypomniała sobie wszystko i zrozumiała.
 Ze wszech stron śmierć jej zagrażała. Podniosła się z trudnością i wyjść chciała, ale drżące nogi odmówiły jej posłuszeństwa.
 — Boże! wyjąknęła z rozpaczą, ci zbrodniarze dom podpalili!... Jestem zgubiona!...
 Jednocześnie jakby na dowód że się nie myli, i że niepozostaje jej żaden środek ratunku, część zwęglonej podłogi runęła, a płomienie i iskry wybuchnęły z otwartej przepaści. Szyby w oknach pękać zaczęły. Okienice zewnętrzne odpadły.
 W chwilach wielkiego niebezpieczeństwa, zdarzają się u ludzi niespodziewane zjawiska.
 Berta, która przed tem zaledwie mogła utrzymać się na nogach, na widok tak bliskiej a strasznej śmierci, doznała silnego wstrząśnienia.
 Rzuciła się po walącej posadzce ku drzwiom, których mordercy w pospiechu zamknąć zapomnieli! i dostała się na korytarz prowadzący ku schodom.
 Płomienie tamowały jej drogę. Przeskoczyła je przysłaniając oczy rękoma aby nie oślepnąć.
 Schody się tliły, ale były jeszcze w całości. Dziewczyna bez wachania przebiegła po stopniach uginających się pod jej krokami, i zeszła na dół.
 Przez kłęby dymu, widniały drzwi otwarte. Z tamtej strony było ocalenie!
 Rzuciła się ku nim. Niestety! żelazna krata zamykała wyjście.
 Napróżno usiłowała otworzyć tę kratę. Ręce sobie poparzyła o rozpalone żelazo, a zamku znaleść niemogla.