Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/79

kiem jej będzie zażądać sądownie rehabilitacji niewinne na śmierć skazanego, i otrzyma ją na pewno!
 Pan de la Tour-Vandieu zmuszonym był chwycić się za gałęż cyprysu, aby nie upaść. Niewysłowiony przestrach odbierał mu siły, mdlał prawie.
 Dozorca słuchał opowiadającego z osłupieniem zapytując siebie, czyli niema do czynienia z warjatem zbiegłym z domu obłąkanych.
 Ireneusz uklękł przy mogile.
 — Tak, biedna nieszczęśliwa ofiaro!... zawołał głośno. Ja tobie spłacę mój dług wdzięczności. Powrócę honor twojemu nazwisku przysięgam!... lub zginę!
 Podniósł się, ocierając łzy płynące mu po twarzy.
 — Tak więc, — wyjąknął dozorca, — pan nie wie co się stało z rodziną skazanego?
 — Nic nie wiem. Powracam z Anglji, gdzie przebywałem przez długie lata. Stanąwszy w Paryżu, rozpocząłem poszukiwania żony i dzieci mego dawnega pryncypała. Nadzieja mnie zawiodła. Wdowa, jak mi pan powiedziałeś bo widocznie to ona być musi, przychodzi tu co tydzień?
 — Tak.
 — W piątki... nieprawdaż?
 — Zdaje mi się, że bywa tu w piątek.
 — Tu więc ją odnajdę, chociażby mi przyszło oczekiwać codziennie przy grobie przez dzień cały. Nie nadaremnie przyjechałem tu z Anglji... Nie na próżno wyryto na tej mogile wyraz: „Sprawiedliwość“.
 Podziękowawszy swemu cmentarnemu przedwodnikowi Moulin rzucił wzrokiem po raz ostatni na grobowiec i odszedł.
 Dozorca pod wpływem głębokiego wzruszenia, wywołanego tą sceną, oddalił się na drugi koniec cmentarza, pomrukując:
 — Jakaż to dziwna historja.