Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/790

 Edmund uśmiechnął się, wyrazem łatwym do odgadnienia.
 — Miałżeby Edmund odgadnąć? pomyślał młody adwokat. Miałażby pani Dick-Thorn chcieć mnie w rzeczy samej za zięcia?
 I poprowadził swoją tancerkę w stronę gdzie się zbierał pierwszy kontredans.
 Klaudja została z Edmundem. Dotknęła lekko wachlerzem jego ramienia.
 — Doktorze! zapytała pół głosem, co pomyślisz o tej młodej parze?
 — O jakiej parze? odparł Loriot, udając naiwnego.
 — O panu de la Tour-Vandieu i o mojej córce?
 — Nieporównana para, pod względem dystynkcyi i wdzięku!
 — Mógłżeby kto zaprzeczyć że są jak gdyby dla siebie stworzonemi?
 — Natura bywa niekiedy artystą; w tym razie dała tego dowód.
 — Bardzo się cieszę że pan jesteś tego zdania.
 — Moje zdanie, będzie zdaniem każdego sądzę, kto ma oczy na to, ażeby patrzeć.
 Klaudja się uśmiechnęła.
 — Niepomyliłem się więc!... pomyślał Edmund.
 — Kto może przewidzieć przyszłość? mówiła dalej pani Dick-Thorn. Może jest przeznaczeniem tych dwojga młodych ludzi iść ręka w rękę przez życie?
 — A to jakim sposobem?
 — Taniec łączy ich na chwilę, małżeństwo połączyłoby na zawsze!...
 — W takim razie, rzekł Edmund, świat cały zazdrościłby mojemu przyjacielowi, ale ziszczenie tych marzeń jest niestety! niepodobieństwem.
 — Tak pan sądzisz... dla czego?