Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/799

 — Dorożkarz?
 — Tak, zdaje się że mu chodzi o jakiś kurs z góry zapłacony przez pana.
 — Idę natychmiast. I zbiegł z pospiechem na dół.
 Sous-Sonci oczekiwał na niego w sieni.
 — Pomóżże wysiąść tej pani którą przywiozłeś, rzekł do niego Moulin.
 — Pani, którą przywiozłem?
 — No, tak.
 — Ależ ja jej wcale nieprzywiozłem.
 Ireneusz zbladł.
 — Jakto? zawołał, nieprzywiozłeś jej?
 — Nie panie.
 — Dla czego?
 — Dla tego że ona musi tu być już oddawna.
 — Jakto... musi być tutaj?
 — Tak proszę pana. Kiedym przyjechał według danego mi rozkazu na ulicę Notre-Dame-des-Champs punktualnie o naznaczonej godzinie, a nawet wcześniej, odźwierna którą zapytałem o pannę Bertę Monestier, odpowiedziała mi że ta panienka już pojechała.
 Niespokojność Ireneusza zmieniła się w przerażenie.
 — Pojechała... powtórzył stłumionym głosem. To niepodobna!...
 — A jednak tak jest rzeczywiście.
 — Ale kiedy ona miała czekać aż po nią przyjadą?
 — Więc też przyjechali po nią.
 — Kto przyjechał?
 — Jakiś dorożkarz. Wszedł na górę po tę pannę i zabrał ją. Pan musi o tem wiedzieć, bo przecież on być musiał przez pana przysłany?
 — Nie posełałem nikogo prócz ciebie.
 — A jednak tamten dorożkarz powiedział że ma pole-