Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/808

 Dla nich było to dowodem wystarczającym.
 Odtąd mieli pewność, że Klaudja była wspólniczką zbrodni popełnionej przed laty dwudziestu, na moście Neuilly.
 Wiemy już czego się trzymać teraz... — szepnął Czwartkowi Ireneusz Moulin. — Myśl moja była dobra, a skutek przeszedł oczekiwania. Wiesz gdzie są boczne schody prowadzące na podwórze, wyjdź śpieszno, i do jutra do widzenia.
 — Do jutra! powtórzył rzezimieszek. Umykam co prędzej. I pomyślał:
 — Tak chciałbyś ażebym odszedł z próżnemi rękoma?... Nic z tego! — Przed wyjściem mam jeszcze coś do załatwienia...
 Moulin poszedł do przyległego pokoju ażeby się przebrać, i wrócić do dawnej swojej postaci. Były figurant z Ambigu, i panna Irena toż samo zrobili.
 Jan Czwartek i inny miał zamiar, który jest już nam wiadomy.
 Chciał przed wyjściem z pałacyku przetrząsnąć biureczko, w którym jak mu szeptał jego instykt złodziejski pani Dick-Thorn zapewne chowa pieniądze.
 Nabyta pewność że pani domu była tą samą trucicielką z dawnych czasów, podsycała w nim jeszcze to pragnienie. Zamiast więc przebrać się i uciekać, wyjrzał przez otwór w kurtynie, aby zobaczyć co się dzieje na sali.
 Było to właśnie w chwili gdy goście otoczyli zemdloną Klaudję.
 Po tym niespodziewanym wypadku, wszystkie pokoje były opustoszone, a tylko salon napełniony tłumem.

---