Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/809

XXXVIII.

 — Wszyscy są zajęci, pomyślał Jan Czwartek, sposobność doskonała, — a zresztą cóż ja ryzukuję? Gdyby mnie przyłapano wypadkiem, szepnę tylko słowo do ucha tej pani, a każe wypuścić mnie zaraz. Zastanówmy się trochę... Na wprost, jest duży salon... Mały salonik w którym wiszą portrety, znajduje się na prawo i przypominam sobie że przytyka do pokoju gdzie zwąchałem w biurku zamknięte banknoty. Idźmy tam co prędzej.
 Stary Toto zeszedł z zaimprozowanej sceny, przeszedł pokój przeznaczony na garderobę, otworzył drzwi na prawo, zobaczył portrety Klaudyi i nieboszczyka Dick-Thorna, a uniósłszy portjerę, zadrżał radośnie na widok hebanowego biureczka.
 Słychać było zdala dochodzący szmer głosów ale w pokoju nie było nikogo.
 Chcąc aby szalony ten zamiar się powiódł, należało działać szybko.
 Jan Czwartek wydobył z kieszeni nóż, którego końce wsunął w szparę między szufladkę a biurkiem i użył ostrza do podważenia i oderwania zamku.
 Rozległ się trzask; zamek ustąpił, szuflada się wysunęła i ukazał się pugilares naładowany banknotami przez Klaudję tego samego popołudnia, a w jednej z bocznych jego kieszonek spoczywał testament Zygmunta i pokwitowanie Corticellego.
 Jan Czwartek rozchylił pugilares i drżącą ręką obmacał drogocenne bilety.
 — Schwytałem żabę! szepnął chowając pugilares za koszulę, na gołych piersiach. Teraz chodzi oto ażeby nie