Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/819

 — Bo niepowróciła. Dziś w nocy, otwierała tylko dorożkarzowi, któregoś pan przysyłał o pierwszej.
 — Czy panią nie zadziwia ta nieobecność?
 — Ależ tak, na Boga!... Nic nie rozumiem co się to znaczy? Pan przysyłałeś jednego tylko dorożkarza dziś w nocy?
 — Jednego, ale przyjeżdżał dwa razy.
 — Jakże się więc stało że inny przyjechał po nią przed umówioną godziną, i powiedział że jest przez pana przysłany po pannę Bertę?
 — Przezemnie? — zawołał zdziwiony Moulin.
 — Tak mówił. Przypominam sobie całą moją rozmowę z tym dorożkarzem. Wszedł nic do mnie nie mówiąc. Ja go więc zapytałam: „A do kogo to?“
 „Na trzecie piętro, odrzekł, drzwi na wprost schodów, jestem przysłany po pannę Bertę Monestier, przez pana Ireneusza Moulin“.
 — Powiedział pani dokąd ją ma zawieść?
 — Nie pamiętam co mówił dalej. Uwierzyłam mu, odpowiedziałam: „Idź“ i poszedł.
 — I panna Berta zeszła z nim na dół?
 — W jaką minutę potem.
 — A przechodząc koło pani, nic niemówiła?
 — Nic. Zamknęła drzwi za sobą, i słyszałam że dorożka ruszyła prawie w tej samej chwili kiedy druga dorożka zatrzymała się przed domem, i drugi dorożkarz ten coś go pan przysłał wszedł aby mi powiedzieć toż samo co pierwszy.
 — A tego pierwszego dobrze pani widziała?
 — Tak jak pana widzę przed sobą panie Moulin.
 — I jesteś pani pewna, że to był prawdziwy dorożkarz?
 — Wyglądał na prawdziwego, ale zkąd mogę wiedzieć?