Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/832

 — Historję pani Dick-Thorn?
 — Nie; o tej mowy nie było. Wspomniano tylko osobę którą zczasu, a raczej znałeś dawniej.
 — Osobę którą znasz? powtórzył młody lekarz zdziwiony.
 — Tak; i to przed widocznym czasem. Mam nadzieję że od owej pamiętnej sceny z medaljonem znalezionym w mojej dorożce, i po nastąpionej w skutek tego rozmowie, już jej więcej nie widziałeś.
 Edmund usłyszawszy te słowa pobladł.
 — Chcesz mówić napewno stryju odrzekł po chwili o panie, Bercie Monéstier?
 — Zgadłeś zawołał Piotr.
 — Jakąś więc historyjkę opowiadano ci o nieszczęśliwej mieszkance z ulicy Notre-Dame des Champs zapytał z widoczną obawą.
 — Anegdotkę zastosowaną do poprzedniego zajścia na placu Królewskim.
 — Tajemnicza wycieczka panny Monéstier mój stryju, przestała już być dla mnie zagatką. Wiem wszystko, i upewnić cię mogę iż fałszywe pozory na mylne wprowadziło cię domysły. Panna Monéstier jest zupełnie czystą w tej sprawie.
 — A, ha! zawołał Loriot z udaną naiwnością dano ci widać w tej mierze potrzebne wyjaśnienia...
 — I najzupełniej wystarczające.
 A kto ci je dał? jeżeli wolno zapytać... czy osoba interesowana?
 — Tak, stryju. Ona sama.
 — I to ci wystarcza?
 — Najzupełniej. Mam dowody że Berta mówiła prawdę.
 — Dowody? powtórzył Piotr szyderczo. Znajdź mi choć jedną kobietę któraby dowodów swej niewinności na tuziny zliczyć nie mogła!.. Ale wracajmy do dowodów twej