Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/833

damy. Według ciebie zatem panna Monestier nie była na placu Królewskim na schadzce miłosnej?
 Nie, stryju!
 — A więc i wczoraj gdy zawieść ją miano do mieszkania jakiegoś pana to także zapewne dla odśpiewania różańca?
 — Jakto? wczoraj przyjeżdżano po nią? pytał z osłupieniem Edmund.
 — Tak, pomiędzy dziesiątą a wpół do jedenastej. Mówię co prawdą mój chłopcze.
 — Jestżeś tego pewien mój stryju?
 — Jestem najpewniejszy! — Jeden z moich kolegów niejaki Sans-Sousoi, był użytym do tej pięknej wyprawy.
 — Gdzież Bertę miał zawieść?
 — Na Berlińską ulicę.
 — A wiesz stryju numer domu?
 — Zdaje mi się pod numer 24.
 Edmund odetchnął swobodniej. Myśli jego rozjaśniać się zaczęły.
 — A wiesz do kogo miano ją zawieść?
 — Do jakiegoś Ireneusza Moulin.
 — Nie omyliłem się więc! — zawołał doktór uradowany. Byłem pewien że Ireneusz i Berta odegrali role w ostatnim obrazie.
 Loriot patrzył na synowca zdumiony.
 — Jakto? — zapytał po chwili. — Wczorajsza nocna wycieczka zdaje ci się być rzeczą naturalną nie kompromitującą?
 — Tak stryju.
 — Widzę żeś się zaraził od swoich pacjentów warjatów. Oszalałeś na dobre.
 — Upewniam cię, że jestem przy zdrowych zmysłach, odparł śmiejąc się Edmund. — Powinienem był przeczuć to o czemś mi powiedział. Jestem pewien, że gdy ci wyjaśnię