Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/837

 — Nie! — na nieszczęście nie wiem. Gdybym coś wiedział, pociągnął bym już do odpowiedzialności tego hultaja, który dopuścił się takiego figla.
 — Zatem pan odnalazłeś swoją dorożkę?
 — Tak, ale ani koń, ani dorożka w niczem objaśnić mnie nie mogą.
 — Kto to wie? panie Loriot; odparł poważnie Moulin.
 — Jak to? — kto wie... Czy pan żartujesz ze mnie?
 — Nie miałem tej myśli, upewniam. Otóż przypuśćmy za chwilę, że pańska dorożka służyła do uwięzienia panny Monestier...
 — Przypuśćmy że tak było...
 — A zatem kto wie czy nie odnajdziemy jakiego śladu któryby ten nasz domysł potwierdził. Może z dorożki odgadniemy gdzie pannę Bertę uprowadzono.
 Piotr Loriot przecząco potrząsnął głową.
 — Szukałem starannie, odrzekł, alem nic nie odnalazł.
 — Poszukamy powtórnie, jakkolwiek nie robię sobie w tym razie nadziei. Wszystko to tak przebiegle było obmyślonem, że odkrycie niepodobieństwem być się wydaje.
 Woźnica wynajętej przezemnie dorożki mówił, że użyto mojego nazwiska, ażeby skłonić pannę Monestier do wyjazdu.
 — A więc ktoś musiał o tem wiedzieć panie Moulin, — przerwał Edmund, że panna Berta zamierzała jechać na Berlińską ulicę.
 — Nikt o tem nie wiedział.
 — Ależ to niepodobna!
 — A jednak tak jest, i gdybym sam się o tem nie przekonał nie uwierzyłbym nikomu!
 — Panie Ireneuszu, zagadnął po chwili doktór, kogo pan posądzasz o to nikczemne porwanie?
 — Nie posądzam nikogo, lecz obwiniam nieznanych mi a potężnych nieprzyjaciół, którzy nam zaprzysięgli zgubę. Wszakże przed kilkoma tygodniami mnie uwięziono, osadzo-