Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/852

wszystko!... Skoro ciebie wynalazł, nie ulega wątpliwości że i do mnie trafi! Pojmujesz teraz zapewne dla czego książę de la Tour-Vandieu ukrywa się pod przybranym nazwi- Fryderyka Bérard?
 — Ach! — zawołała Klaudja, — gdzie szukać tego Jana Czwartka? Jakim sposobem wykryć jego schronienie?
 — Niepodobna wzywać policji na pomoc, — rzekł książę. — Przytrzymanie człowieka, który niegdyś był ślepym naszym narzędziem, zaprowadziłoby nas nad brzeg przepaści.
 — Przedawnienie sprawy, ocala nas po części, — wtrąciła pani Dick-Thorn.
 — Zbrodnia wczoraj przezemnie dokonana nie uległa jeszcze temu prawu; — odparł Jerzy. — A wstyd i skandal, to rachujesz za nic? — Denuncjacja Jana Czwartka sprowadziłaby natychmiastowe śledztwo. Ireneusz i Berta Leroyer musieliby stanąć jako świadkowie.
 — A zatem Jan Czwartek działał na swoją rękę? — przerwała Klaudja. Zdradziłam się niemogąc znieść na scenie tego obrazu.
 — O jakim obrazie mówisz? — pytał książę.
 Pani Dick-Tliorn w krótkich słowach opowiedziała szczegóły.
 — To co przed dwudziestoma lały, nie udało się nam, musi udać się teraz! — zawyrokował książę. Jan Czwartek zginąć musi!... Ale gdzie odnaleść tego nikczemnika?
 Turkot nadjeżdżającej dorożki przerwał dalszą rozmowę.
 Jerzy podbiegł do okna, a uchylając zasłonę:
 — To Théfer!.. Théfer! — zawołał radośnie.
 — Któż to jest ten Théfer? — zapytała Klaudja.
 — Agent policji, przezemnie protegowany, a który na to służy mi pożytecznie i wiernie. To człowiek pełen genialnych pomysłów!... to mój przewodnik... moja prawa ręka, słowem, moje „ja“ drugie!...