Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/857

 — Dziękuję ci za twą życzliwość Théferze, rzekł Jerzy.
 Agent bezpieczeństwa wyszedł z tryumfującym uśmiechem; idąc po schodach myślał sobie.
 — Za tę nową robotę każę ja zapłacić wam po książęcemu. Teraz stanowczo powiedzieć mogę, że jestem bardzo bogatym.
 — Ten człowiek, mówiła Klaudja po wyjściu Théfera, będzie nam służył z całą gorliwością.
 — Wierzysz więc teraz że cię nie okłamywałem zapytał Jerzy.
 — Wierzę ci w obec grożącego niebiezpieczeństwa, łączymy się z sobą jak niegdyś.
 — Sądzę że przyszłość nie rozdzieli nas z sobą tak prędko.
 — Niezaprzeczam, ale na teraz pożegnać cię muszę.
 — Już? — zawołał z uprzejmością książę.
 — Przygotowania do zmiany lokalu, wiele ci czasu zabiorą.
 — Nadmieniłaś mi że cię okradziono, rzekł książę zmieniając ton rozmowy. Zapewne potrzebujesz pieniędzy?
 — Zgadłeś; wdzięczną ci jestem za względność.
 Jerzy podpisał nowy czek, i uściśnieniem ręki pożegnał dawną kachankę.
 Zbytecznem byłoby wyjaśniać że ta cała serdeczność ze stron obu była tylko zręcznie odegraną, komedją.
 W godzinę potem, pan de la Thour-Vandieu wynajął w Batignolles przy ulicy św. Stefana mały pawilon bez odźwiernego. Okna jego wychodziły na ogród, otoczony wysokim murem.
 Mieszkający w pobliżu tapicer, umeblował mu na prędce mieszkanie do którego mniemany Fryderyk Bérard wprowadził się jeszcze tego wieczora oznajmiwszy wprzódy odź-