Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/882

 Théfer znał wszystkie zakątki w których zbierali się różnego rodzaju włóczęgi.
 W jednej z takich knajp podrogatkowych, dowiedział się od jakiegoś rzezimieszka, że Jan Czwartek odsiedziawszy w więzieniu tygodniową kwarantannę od miesiąca został już uwolnionym.
 Tego właśnie było potrzeba agentowi.
 Udał się natychmiast do więzienia św. Pelagji a przedstawiwszy swój bilet inspektorski, zażądał szczegółowego rysopisu starego złodzieja, jako też i adresu jego ostatniego mieszkania.
 Wiemy że Jan Czwartek przed uwięzieniem mieszkał przy ulicy Vinaigriers. Tam też udał się Théfer.
 Stojący przed bramą odźwierny, na zapytanie o dawnego lokatora zmierzył przybyłego pogardliwym wzrokiem od stóp do głowy.
 — A! to pan znasz tego ptaszka? zawołał.
 Widocznie papiery Jana Czwartka źle stały w jego wyobraźni.
 Chcąc otrzymać potrzebną wiadomość, trzeba było wziąść się zręcznie do dzieła.
 — Nieznam go; odrzekł Théfer, i cieszę się z tego bo ile się zdaje jest to nieszczególny gatunek człowieka.
 — Zapewne chciałeś pan powiedzieć że nic wart ten gatunek?.. przerwał odźwierny.
 — Jakto... byłby więc takim hultajem?
 — Dobrześ go pan nazwał. Łajdak! w rzeczy samej. Przez długi czas uważaliśmy go za porządnego człowieka, aż tu nagle wsadzają go do więzienia, i o ile wiemy nie po raz pierwszy.
 — Ktoby to był przypuścił!.. zawołał inspektor z dobrze udanym oburzeniem.
 — Tak; wstyd dla pana że masz stosunki z takim człowiekiem.