Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/883

 — Ja osobiście niemam do niego żadnego interssu, tłumaczył się Théfer. Pochodzimy tylko z jednych okolic, a jego brat uczciwy i porządny chłopiec, prosił mnie bym przyjechawszy do Paryża, odwiedził Jana. Oto powód dla którego go szukam.
 — Nic panu na to nie poradzę; trzeba się gdzieindziej dowiedzieć... Nie mieszka tu już oddawna.
 — Wyprowadził się zatem?
 — Sądzisz pan że przechowujemy w naszym domu złodziei? Między porządnymi lokatorami taki nicpoń znajdować się niepowinien. Jak tylko wrócił z więzienia, zaraz mu się drzwi pokazało, a przyznać trzeba, nie dał sobie tego powtarzać dwa razy.
 — A niewiadomo panu czasem gdzie się wyprowadził?
 — Niewiem nie pytałem go o adres.
 — Żałuję mocno, przez wzgląd na jego brata który mnie bardzo o widzenie się z nim prosił.
 — Jedno tylko mogę panu powiedzieć, ciągnął dalej odźwierny, że nazajutrz po wymówieniu mieszkania, zabrał swoje manatki i wyniósł się wspomagany przez takiego samego zapewne jak sam włóczęgę którego nazywał Ireneuszem.
 Théfer drgnął, jakby dotknięty iskrą elektryczną.
 — Ireneusz!.. zawołał; mówiłeś pan... Ireneusz?
 — Tak; czy i tego znasz pan także?
 — Nie, ale jego nazwisko nie jest mi obce. Ireneusz Moulin... zdaje się?
 Odźwierny wzruszył ramionami.
 — Moulin... Tapin... wszystko mi jedno. Alboż ja na takie rzeczy mam czas uważać? W każdym razie winszuję pięknych znajomości!.. A teraz żegnam! — dodał, odwracając się i zatrzaskując drzwi swej stancyjki.
 Théfar pozostawiony na ulicy, uczuł się być mocno zmięszanym! Wiadomość o Ireneuszu niemiłe na nim sprawiła wrażenie.