Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/887

 — Pragnąłbym tego; odparł Jerzy, ale jak widzę o jednej rzeczy zapomniałś...
 — O czem takim?
 — Odźwierna domu przy ulicy Notre-Dame des Champs, widziała zapewne wychodzącą Bertę Leroyer, jeżeli nie zobaczy powracającej dziewczyny, gotowa powiadomić policję.
 — A cóż to księcia może obchodzić? — Zniknięcie kokiety to fakt bardo zwyczajny, a tem zwyklejszy jeśli kobieta jest młodą i piękną. Posądzą ją że uciekła z kochankiem... Takie drobne tajemnice życia, zapominają się prędko.
 — A jeśli Moulin będzie się starał wykryć prawdę?
 — Ireneusza Moulin ja biorę na siebie.
 Pan de la Tour-Vandieu, uspokojony nieco wolniej odetchnął.
 Trzeba powiadomić panią Dick-Thorn, o zaszłych wypadkach, ciągnął dalej Théfer, aby się miała na ostrożności.
 — Mam więc pojechać do niej?
 — Tak bym uważał, jeżeli książę zmieni cokolwiek twarz swoją i nie wyjawi prawdziwego nazwiska.
 — Będę u niej jutro.
 Po tej naradzie, rozeszli się z sobą. Jerzy podążył do domu, a Théfer na poszukiwanie Jana Czwartka i Ireneusza. Wiemy że odnalezienie pierwszego nie łatwem było zadaniem, gdyż pohulanki zamiejskie zatrzymywały go po za obrębem Paryża.
 W czasie pobytu swego w Asniéres, rzucał pieniądze pełnemi garściami. Po śniadaniu trwającem cztery godziny, zaproponował przejażdżkę łódką po stawie.
 Projekt ten jednogłośnie przyjęto i dwiema obszernemi łodziami całe towarzystwo wyruszyło do Saint-Denis, gdzie miano zjeść obiad, kolację i śniadanie dnia następnego.
 Między znanemi towarzyszami Jana Czwartka, znajdował się młody człowiek, nazwiskiem Mignolet, na którym wypchany pugilares starego rzezimieszka sprwaił silne wra-