Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/889

nimy go znowu gdy kasa zaświeci pustkami, zaopatrzymy ją powtórnie.
 Mignolet patrzył ze zdumieniem na swego towarzysza.
 — Jak widzę, masz porządnie zoopatrzoną sakwę; — zazapytał.
 — Niewyczerpaną, jak skarby Montechrysta! Ale dolej no jeszcze wina. Wychyliwszy świeży kielich, zawołał wesoło. Wiesz co Mignolet, — dodał po chwili znakomita myśl przyszła mi do głowy. Gdybyśmy tak po zapłaceniu rachunku umknęli ztąd oba... i zostawili tych niedołęgów pod stołem?...
 — Dla czego, nie? Lecz gdzież pójdziemy?
 — Najprzód do Paryża, na stację drogi żelaznej Saint-Lazare, a ztamtąd do Hawru, radbym zobaczyć morze.
 — I ja również, ale nie mam na to pieniędzy.
 — Ale ja je mam.
 — Wiem o tem, lecz zapewne tyle tylko, ile dla ciebie wystarczy.
 — Obecnie, w rzeczy samej nie wiele mi pozostało lecz przed wyjazdem zajrzę do mojej kasy.
 — Ho! ho! — wykrzyknął Mignolet uradowany. Skoro tak, ruszajmy.
 Jan Czwartek wstał z krzesła, lecz teraz spostrzegł dopiero że zaledwie mógł się utrzymać na nogach. Schodząc ze schodów trzymał się poręczy, by nie spaść głową na dół.
 — Dobrze idzie! — mówił w duchu Mignolet, zacierając ręce. — Przepełnił miarę, ale to na moją korzyść. Pozostawszy z nim sam, prędko się załatwię, dowiem się gdzie mieszka, zajrzę do kasy, i złowię złotą rybę.
 Przechodząc przez dolną salę, Jan Czwartek uregulował rachunek z właścicielem.
 — Daję panu o pięćdziesiąt franków więcej, — rzekł do niego, — ale proszę abyś nie budził moich kolegów. Jutro na