Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/902

 — Od dziesięć kroków ztąd, pozostawiono dorożkę Piotra Loriot, pomyślał, przysiągłbym że ten płaszcz należał do nędznika, który się weń przebrał za stangreta. Ażeby zaś zastrzeć ślad wszelki, utopił płaszcz w Sekwanie.
 — Bogata zdobycz! — zawołał tragarz. Sukno gatunkowe... Jeżeli chcesz Popinet sprzedam ci go za tanie pieniądze. Każesz sobie zrobić zeń paltot od święta.
 — A ile chcesz za niego?
 — Dwie kwarty wina.
 — Nie! — tyle niedam. Chcesz jedną?
 — Zgoda, — niech będzie i jedna. Ale zanim ci go oddam, wprzódy przetrząsnę kieszenie.
 To mówiąc zapuszczał ręce w boczne otwory płaszcza.
 — Nic niema! — wyrzekł po chwili. Jeszcze jedna kieszeń pozostała mi do zrewidowania, może z tej wyleci jaki bilet bankowy.
 Po chwili wydobył zmiętą i zmoczoną kartkę papieru.
 — Znalazł tysiące franków! — odezwały się głosy.
 — Pomyliliście się; odrzekł robotnik. Zwyczajny papier listowy.
 — A może przed śmiercią samobójca napisał na tej kartce co ważnego? — ozwał się jeden z obecnych. Obejrzyj czy papier jest czysty?
 Robotnik ostrożnie rozwijał kartkę aby jej nie podrzeć.
 Ireneusz patrzył na wszystko ze wzrastającą ciekawością.
 — Jest coś napisanego — zawołał!
 — Czy umiesz czytać mój przyjacielu? zapytał Moulin.
 — Umiem trochę; ale tego przeczytać niepotrafię. Woda pozalewała atrament. Gdzie niegdzie tylko można rozeznać litery. Może pan to zechcesz załatwić?
 — Chętnie; jeżeli sobie tego życzysz.
 Przypatrując się z uwagą każdej niemal literze Irene-