Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/904

na naszą zgubę! — Znam z nich jednego, Fryderyka Bérard, lecz gdzie szukać? — Jan Czwartek wie o jego mieszkaniu, ale Jan przepadł bez wieści.
 Pogrążony w tych myślach, zaszedł na ulicę Cuvier do Edmunda Loriot.
 Służący przywykły go widywać codziennie i tym razem otworzył mu drzwi, mimo że Edmunda nie było w domu.
 — A pan co niesie? zawołał zdumiony. Czy pan przypadkiem nie wpadł do rzeki?
 — Nie; nie mój kochany. Kupiłem to sobie za dwadzieścia franków.
 — Dwadzieścia franków! — za taką tandetę? zawołał oburzony sługa. Ależ to zdzierstwo bezwstydne! — Jak można było panie Ireneuszu tak się dać obedrzeć?
 — Byłbym dał czterdzieści gdyby zażądali i to dla tego tylko aby ten piękny płaszcz pokazać twojemu panu. Czy zastałem go w domu?
 — Nie panie. Wyszedł na miasto.
 — Ale powróci na obiad?
 — Zapewne; bo nic nie mówił ażeby na niego nie czekać.
 — Przyjdę więc później; a ty mój przyjacielu rozwieś tę piękną sztukę ażeby trochę gdzie przeschła.
 — Wywieszę go za okno.
 — Dobrze; lecz pozwól niech jeszcze raz przepatrzę przed tem kieszenie.
 Tragarz w pośpiechu nie dojrzał bocznej od spodu kieszeni, w której Ireneusz przy skrupulatnym oglądaniu namacał jakiś papier.
 Z niewysłowioną radością rozwijał drobną notatkę.
 Był to zwykły rachunek restauracyjny.
 Na górze kartki wydrukowano.
 „Richefeu restaurator Bulwar Montparnasse“
 Później następowała data dnia w której rachunek podano.