Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/907

 — Bez zaprzeczenia. Jest to rachunek wydany z mojej restauracyi. Obiad na dwie osoby był podany w dniu 20 Października w gabinecie № 7.
 — Panie Richefeu, — rzekł Ireneusz, — chodzi tu o rzecz dla mnie bardzo ważną, i proszę pana gorąco abyś mi dopomógł swoją pamięcią.
 — Najchetniej. O czem więc pan chcesz się dowiedzieć?
 — Czy pan sobie nieprzypominasz co to za ludzie byli ci, którzy ten obiad tu jedli?
 — Ach! na nieszczęście... trudno mi sobie przypomnieć. Przesuwa się tu tak wiele osób i to najrozmaitszych stanów, jak to pan widzisz, że trudno mi pamiętać fizjonomję każdego z tych którzy prechodzą koło mojego kontuaru tem więcej; że już dni kilka odtąd upłynęło.
 — Pojmuję to dobrze i chcę dopomódz pańskiej pamięci. Dwudziestego października deszcz padał. Przez cały dzień była brzydka pogoda.
 — Pamiętam to doskonale! Trzeba było nazajutrz myć wszystkie sale. Było na centymetr wysoko błota na podłogach.
 — Jeden z owych dwóch biesiadników, miał podobno na sobie ubranie woźnicy...
 — Aha! — wiem... wiem! — zawołał Richefeu.
 — Przypominasz pan sobie?
 — Tak mi się zdaje, dzięki ubraniu o jakim pan wspomniałeś. Nieprzychodzą prawie nigdy dorożkarze. Rzuca się więc to w oczy. Tak, to będą ci sami... Dwudziestego października... W deszczowy dzień... Około siódmej z wieczora... dwie osobistości...
 Tu przerwał, uderzył się kilkakrotnie w czoło poczem wstał z krzesła.
 — Zaczekaj pan chwilę, — ciągnął dalej, — najlepiej