Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/909

 — Czy byli sami?
 — Nie! — z jakimś niezdarą mogącym mieć lat około sześćdziesiąt, który na nich tu oczekiwał, popijając piołunówkę i pisząc jakiś list. Jedli natenczas wszyscy trzej razem w gabinecie numer 2. I wtedy także im usługiwałem.
 — Podając im, czy nie zapamiętałeś nic z ich rozmowy?
 — Nie na nieszczęście! Co mówią goście, pan to dobrze rozumiesz, wlata mi jednym uchem a wybiega drugim. Zdaje mi się jednak, że za moim wejściem przerywali rozmowę.
 — Czy nie mówili czasem o uprowadzeniu kobiety, — zapytał Moulin.
 — Ach! o tem nie! Toby mnie zastanowiło, jestem wrażliwym na takie rzeczy. Ale... ale, — dodał, — zaczekaj no pan chwilę.
 — Przypomniałeś sobie coś ważnego?
 — Tak. Wieczorem, po ich odejściu, znalazłem pod stołem pupier.
 — Jaki papier?
 — Pokwitowanie, które jeden z nich zgubił.
 — Tak jest! — zawołał Richefeu, — tyś mi je sam przyniósł mówiąc, że trzeba będzie może o tem ogłosić.
 — I pan schowałeś to pokwitowanie? wyjąknął Moulin, nie mogąc prawie oddychać.
 — Ma się rozumieć.
 — Może pan być zechciał mi je pokazać?
 — Najchętniej; dać je panu mogę.
 Restaurator podszedł do kantoru i wydobył z półki papier leżący tamże pomiędzy dwiema butelkami likieru.
 — Oto jest... rzekł podając go Ireneuszowi który rozwinąwszy go, zaczął czytać z pośpiechem.
 „Ryszard, dostawca drzewa i węgli w Montrenil.“